Door Mirjam Günther 
Ons blog gaat over de avonturen van de Fryske Akademy promovendi. Dit keer een verslag over een jaarlijks terugkerend avontuur: het personeelsreisje van de Fryske Akademy. Ieder jaar in mei is er een dag waarop de Akademy dichtgaat en bijna het voltallige personeel meegaat op busreis. Dit jaar was de bestemming De Stellingwerven. Redelijk dicht bij ‘huis’ maar voor mij een onbekend gebied. Na een aantal interessante presentaties bij het bezoekerscentrum van de Stellingwarver Schrieversronte over de cultuur en geschiedenis van het Stellingwerfs en de prachtige natuur die je er tegenkomt, konden we in een lekker zonnetje wandelen door Olderberkoop. Bij de prachtige Sint-Vitus vertelden collega’s Hans Mol en Oebele Vries meer over de historie van de kerk. Na de lunch gingen we op weg naar het echte avontuur. Er zou geklommen worden in het klimbos en gewandeld over het blotevoetenpad in Appelscha. Maar eerst leid
de de bus ons over de kleinste weggetjes van De Stellingwerven, terwijl Dennis ons meer vertelde over de historie van het landschap. Van tevoren sprak Dennis de hoop al uit dat we niet teveel landbouwverkeer tegen zouden komen. Af en toe helde de bus wel erg ver naar rechts om plaats te maken voor een tegenligger maar we bleven overeind.
Zo halverwege de tocht van Oldeberkoop naar Appelscha reden we langs een weiland waar ik in een kudde schapen één schaap op zijn rug zag liggen, de pootjes wild zwaaiend omhoog. Er ging meteen een alarmbel af, ik wist nog van lang lang geleden dat een schaap niet zelf meer overeind komt en sterft als het niet binnen een paar uur weer op zijn pootjes staat. Anne, die naast me zat, was zo slim om meteen te kijken waar we precies reden en het nummer van de dierenambulance op te zoeken. Omdat die niet reageerde op onze nood-sms (we wilden niet bellen in de bus om Dennis niet in zijn verhaal te storen) zocht Anne naar telefoonnummers van woningen op die weg. 
Zodra we in Appelscha waren belde ze één van de gevonden nummers. Bij het tweede nummer hadden we geluk, er werd opgenomen. Anne legde snel uit waarom ze belde en de mevrouw aan de andere kant van de lijn beloofde meteen haar man naar het betreffende weiland te sturen. De eigenaar van de schapen bleek niet in de buurt te wonen. Na een uurtje werd Anne gebeld: ze hadden het schaap gevonden en op zijn pootjes gezet. Ze waren gelukkig nog op tijd geweest. Het arme beest had even bij moeten komen maar maakte het inmiddels goed. Na dit avontuur lieten Anne en ik het klimbos en het blotevoetenpad over aan onze collega’s en genoten wij van het terras van IJgenweis. Toen de bus onderweg was naar onze laatste bestemming, een restaurant in Gorredijk, hoorde ik Anne naast me ineens een kreet van verbazing slaken. Ik dacht, die ziet weer een schaap op z’n rug liggen maar nee hoor, ze riep uit dat ze een kangoeroe had gezien. Een paar collega’s in de buurt begonnen ook te
lachen en zeiden dat ze vast een haas gezien had maar nee, Anne hield voet bij stuk. Ze had hem echt gezien, zittend aan het water, zo’n kleine kangoeroe, een wallaby. Om hierover uitsluitsel te kunnen geven riepen we Dennis erbij. En tot ieders verbazing bevestigde die doodleuk dat het klopt dat er wilde kangoeroes in De Stellingwerven leven! Het is een groep wallaby’s die jaren geleden van een landgoed bij Makkinga ontsnapt is en nu in het wild leeft. Ze richten geen schade aan en worden daarom niet gevangen. Na zoveel avontuur op één dag waren wij wel toe aan rust. En dus streken we in Gorredijk neer voor een diner waarna we moe maar voldaan huiswaarts keerden. Alwaar ik al schaapjes en wallaby’s tellend in slaap viel.
De AyO-tún 